Ανεβαίναμε στις επάλξεις διαβάζοντας μακροσκελή ποιήματα. Απορούσαμε όχι επειδή μας σκότωναν, μα επειδή δε μας άφηναν να ολοκληρώσουμε το ποίημα. Κι όταν τα χελιδόνια τραγουδούσαν παίζοντας στον ουρανό, αυτοί ανάγγελλαν όρους ταπεινωτικής παράδοσης. Το ακρογιάλι γέμισε πτώματα ανθρώπων και πουλιών. Βλέποντας αυτά όλα, κάποιοι από μας δραπετεύσαμε από τη μυστική έξοδο στη θαλάσσια σπηλιά κι από κει ανοιχτήκαμε στο υπόγειο πέλαγος μ’ ένα μικρό βαρκάκι. Ο γηραιότερος κατεύθυνε τα χέρια μας κι εμείς τα κουπιά. Ξέραμε πως αυτοί που αφήσαμε πίσω θα μας καταχωρούσαν στη λίστα των παντοτινά αγνοούμενων. Ύστερα από ώρες ή ίσως μέρες, κουρασμένοι, στα μέσα του απάνεμου πελάγου, είδαμε ένα εγκαταλειμμένο, παλιό πλοίο, να ταλαντεύεται από ραδιοκύματα χαράς και ηρεμίας. Αφήσαμε τα κουπιά κι αμίλητοι κοιτάξαμε τη γύρω μας ερημιά.