Ήταν τόσο γυμνή εκείνη η μέρα που η νύχτα ήρθε
τρέχοντας να τη σκεπάσει. Κι η άγνωστη γυναίκα στον δρόμο: «Κύριε, ποιο είναι
το όνομά σας;» Δεν απάντησα. Χώθηκα στο μπαρ. Ο μπάρμαν είχε μπλεξίματα με μια
δεκαεξάχρονη. «Δεν μπορώ να σε σερβίρω. Είσαι ανήλικη». «Είμαι σαραντάρα,
ηλίθιε, πενηντάρα!» Κρατούσε πολύ η λογομαχία. «Για όνομα του Θεού, ένα ποτήρι
κρασί!» φώναξα, «Το έχω ανάγκη». Πάνω στα νεύρα της η μικρή έριξε στο πάτωμα το
βαζάκι με το ένα, μοναδικό λουλούδι που στόλιζε το τραπέζι της. Αμέσως
αναγνώρισα το μαραμένο άνθος της πλανόδιας ελπίδας μου. Το σήκωσα από χάμω κι
έφυγα, αφού τίποτα δε θα με έσωνε ένα τέτοιο βράδυ, μετά από μια τέτοια μέρα.
Στον δρόμο συνάντησα το σκυλί με τα μεταξένια, γυναικεία μαλλιά. Το χάιδεψα.
Περπατήσαμε μαζί κάμποσο. Και, Θεέ μου, έβαλα ξαφνικά τα γέλια, χάρη στην τόσο
σπλαχνική, θεϊκή σου φάρσα.